Marcovaldo to ubogi miejski proletariusz, niewykwalifikowany robotnik, który dobra materialne będące istotą gospodarczego dobrobytu spotyka głównie pod postacią towarów, które przechodzą przez jego ręce w magazynie. Razem z żoną Domitillą i szóstką dzieci żyje w jednym z dużych włoskich miast drugiej połowy lat 60., zatraconych w szalonym tempie przemysłowego rozwoju. Mrugające neony zasłaniają księżyc i gwiazdy, rzeki skażone są chemicznymi odpadami z fabryk, a nieliczne zielone tereny przegrywają nierówną walkę z ulicami, parkingami i przedsiębiorstwami budowlanymi.

W takim otoczeniu Marcovaldo urasta do rangi błędnego rycerza, który walczy z miejskimi wiatrakami, próbując mimo wszystko przybliżyć swoim dzieciom naturę. Jego jedynym sprzymierzeńcem są pory roku.

Zaśmiewając się nad nieco błazeńskim, ale i dobrodusznym jak sam Marcovaldo humorem, z rozbawieniem dostrzeżemy w jego potyczkach i refleksjach odbicie całkiem współczesnych problemów.  

Noc trwała dwadzieścia sekund i dwadzieścia sekund trwał GNAC. Przez dwadzieścia sekund widać było błękitne niebo poprzecinane czarnymi chmurami, sierp złocistego rosnącego księżyca, podkreślony nienamacalną aureolą, i jeszcze gwiazdy, na które im dłużej się patrzy, tym bardziej gęstnieje ich rozdrobniony kłujący tuman, aż po pył Drogi Mlecznej, a wszystko to oglądałeś w największym pośpiechu: bo jeśli skupiłeś się dłużej na jakimś fragmencie, umykało ci coś z całości, ponieważ dwadzieścia sekund upływało szybko i nastawał GNAC.

GNAC stanowił część reklamy SPAAK–COGNAC na przeciwległym dachu, która na dwadzieścia sekund się zapalała i na dwadzieścia gasła, a kiedy się paliła, niczego oprócz niej nie było widać. 

(fragment)

Calvino z pewnością należy do niedużego grona tych dwudziestowiecznych pisarzy, których bez chwili wahania można uznać za wielkich. Każda jego książka to oddzielna koncepcja, a Marcovaldo to jedno z jego najlepszych dzieł prozatorskich.

„Spectator”

Połączenie wyrafinowania, oryginalności i humoru, którymi nasycone są jego przemyślenia, czyni z czytania Calvino rzadką przyjemność; choćby wtedy, gdy bada nieuchwytne granice możliwości ludzkiej myśli.  

John Sturrock, „New Review”

Calvino będzie roztaczał swój blask, świecąc dziwnym, samotnym światłem we wszechświecie słów, przez to i następne stulecia, jak prawdziwy władca imperium wyobraźni.

„The Independent”

Calvino to włoskie połączenie Borgesa i Woltera w jednej osobie. Udała mu się rzecz niezwykle rzadka, właściwie dokonał cudu: zdobył szeroką popularność, ani na chwilę nie schodząc z najwyższej literackiej półki. 

André Clavel, „L’Express”